Ιστορία του χωριού Κουντούινια-Γιαντσιστα-Αγιος Γεώργιος

Το πρώτο  χωριό, το όνομα του οποίου ήταν Κεραμίτκα (ή Κουντούινια κατά άλλους ) και βρίσκονταν δίπλα στο Άγιο Αθανάσιο, στην ανατολική πλευρά του καναλιού της τάφρου Τ66.

ο δρόμος προς τον Αγιο Αθανάσιο

η εκκλησία του Αγίου Αθανασίου

Επίσης στην περιοχή Παλιάμπελα 500μ νοτιοανατολικά του δρόμου Αγίου Γεωργίου-Ζερβοχωρίου υπάρχει μία τούμπα όπου βρέθηκε οικισμός της Νεότερης Νεολιθικής περιόδου. Τα ευρήματα από τις ανασκαφές αυτές βρίσκονται στο αρχαιολογικό μουσείο της Βέροιας.

Εξ’ αιτίας μιας επιδημίας (πανούκλα) το εγκατέλειψαν και εγκαταστάθηκαν στην δυτική πλευρά του καναλιού στην συμβολή καναλιού με τον παραπόταμο Κούτικα ή αλλιώς Σκροπ  στη θέση που βρίσκονταν η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.

Το 1918 το νέο χωριό   ονομάζεται  Γιάντσιστα  και περιλαμβάνει και τους οικισμούς της Αγίας Μαρίνας ,Μονόσπητα και Λυκοβίστας(Λυκογιάννη). Η αρχαιολόγος Μελίνα Παισίδου στο αρχαιολογικό δελτίο 49 αναφέρει ότι η Γιάντσιστα ταυτίζεται πιθανότατα με την Ιωαννίτζιστα, Βυζαντινό οικισμό που αναφέρεται από τον 13^ο  αιώνα. Οι άνθρωποι που κατοικούσαν εκεί ήταν όλοι ντόπιοι και μιλούσαν την Μακεδονική (Σλαβική) γλώσσα.

Τα σπίτια ήταν κατασκευασμένα από πλιθιά (τούβλα από λάσπη και άχυρα) και υπήρχε μόνο ένα παράθυρο στις στέγες των σπιτιών όπου το ονόμαζαν “ μπάτζα”. Επίσης πίσω από τις πόρτες των σπιτιών τοποθετούσαν ένα ξύλο για να προστατεύονται από τους ληστές και το ονόμαζαν “ κρόσνο” . O μεγαλύτερος ληστής εκείνης της εποχής ήταν ο Ζλατάν.

Το 1922  εγκαταστάθηκαν στο χωριό πρόσφυγες Μικρασιάτες από την Προύσα  και Πόντιοι από το Απές καιΤοροσκώφ και Κιλιαμπέτ του Καυκάσου.

Τον πρώτο καιρό τους φιλοξενούσαν οι ντόπιοι κάτοικοι του χωριού. Στο χωριό υπήρχαν μπέηδες όπως ο Ριζά-μπέης και ο Εμί-μπέης  και στα χωράφια τους δούλευαν οι ντόπιοι κάτοικοι και καλλιεργούσαν σιτάρι, καλαμπόκι, σουσάμι και ρόβι (είδος χόρτου για τα ζώα) Από την παραγωγή του σιταριού οι μπέηδες έπαιρναν το  1/3 και τα 2/3 τα κρατούσαν οι Ντόπιοι.
Το 1928 υπευθυνος δήλωσις του Αντωνίου Ράδη

Εν Γιάντσιστα [Άγιος Γεώργιος Βεροίας] τη πρώτη Δεκεμβρίου 1928

Υπεύθυνος Δήλωσις

Κύριε Ζερβουλάκο

Δηλούμεν υμίν ότι το εισόδημα του τσιφλικίου Γιαντσίστης την εποχή όπου ήσανε οι μπέηδες έως τα 1912 έπαιρναν εισόδημα από κάθε ζευγάρι εκατό λίρες χρυσές το χρόνο.
Όλοι σχεδόν οι κολίγοι είχαμε από δύο ζευγάρια κάθε ένας. Αυτό το γράφομε να χρησιμεύσει για την Επιτροπή της απαλλοτριώσεως.
Οι δηλούντες
[υπογράφουν 6 κολίγοι * Από την υπογραφή του πρώτου – Αντώνιος Ράδης – φαίνεται ότι είναι αυτός, ο οποίος έγραψε την Δήλωση. 

Το 1932 έγινε ο αναδασμός της γης όπου οι Ντόπιοι πήραν 40 στέμματα ο καθένας και οι πρόσφυγες 30.

Το 1933 δημιουργούνται αποστραγγιστικά έργα. Γερμανοί με τεράστιο μηχάνημα εκσκαφής δημιουργούν το κανάλι της Τάφρου Τ66.


1933 σπίτι στο παλιό χωριό Γιάντσιστα με τους 2 Γερμανούς μηχανικούς για την κατασκευη της τάφρου Τ66

1933το μηχάνημα εκσκαφής που χρησιμοποιήθηκε για το κανάλι της Τάφρου Τ66

1933το ιδιο μηχάνημα, στο βάθος αριστέρα σπιτια της Γιάντσιστας;;

Μετά την αποξήρανση της λίμνης των Γιαννιτσών οι ντόπιοι πήραν 4 κλήρους στέμματα ο καθένας και οι πρόσφυγες 8.

Τον Δεκέμβριο του 1935 μετά από κακοκαιρίες το κανάλι της Τάφρου Τ66 θα φουσκώσει και θα πλημμυρίσει και για άλλη μια φορά. Καταστράφηκαν όλα τα σπίτια εκτός από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, το κτήριο της αστυνομίας και το κονάκι του Ζεβγολάκου. Προσωρινά οι κάτοικοι του χωριού φιλοξενούνται σε σπίτια φίλων και συγγενών διπλανών χωριών.

Το 1938 οι κάτοικοι θα αναγκαστούν να μετακινηθούν 2 χιλιόμετρα δυτικότερα στο μέρος που βρίσκεται το σημερινό χωριό. Αυτό θα γίνει όμως μετά από διαβουλεύσεις και διαφωνίες. Ο πρώτος πρόεδρος του χωριού ο Γεώργιος Μαρτάκης.

Το 1940 ονομάστηκε Άγιος Γεώργιος ίσως από το όνομα της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου του παλιού χωριού που δεν καταστράφηκε από την πλημμύρα.

Το 1946 η κοινότητα του Αγίου Γεωργίου υπάγεται στον νομό Ημαθίας ενώ μέχρι τότε υπαγόταν στον νομό Θεσσαλονίκης.